De weg van de minste weerstand: van schommelen naar stromen

De weg van de minste weerstand: van schommelen naar stromen

Mijn oom overhandigde mij vol trots zijn mooiste sigarenbandje. ‘Alsjeblieft voor in je album.’ Ik glom van plezier, stopte het bandje zorgvuldig in het album. Naast het bandje van mijn opa.

Twee dagen later en 1 sigarenbandje verder was ik het hele album vergeten.
Zo gaan die dingen. Je begint vol goede moed en boekt resultaat.

En toch … na een tijdje komt de klad erin. Als kind kan dat snel gaan 🙂

Als volwassenen hebben we geleerd langer vol te houden, meer ons best te doen.
Maar er gebeurt precies hetzelfde.
Je begint, vertraagt, maakt iets meer snelheid, vertraagt, stopt.
Herkenbaar?

Ja toch?

Ook bekend als het jojo-effect.

Eten, sporten, roken, alcohol, Netflixen.
Als we ergens meer of minder van willen zijn we voordat we het weten aan het jojoën.

Ik heb regelmatig gejojood met het schrijven van nieuwsbrieven.

Ik heb in mijn leven heel wat nieuwsbrieven geschreven. Met resultaat. Ik kreeg er congressen en trainingen mee vol. Mijn naamsbekendheid groeide.

En toch gebeurde iedere keer hetzelfde. Ik begon goed, zwakte wat af en na een tijd (de ene keer duurde het langer dan de andere keer) hield ik er zo’n beetje mee op.

Wat was er aan de hand:

  • Wist ik niets meer om te schrijven?
  • Was ik te druk met andere dingen?
  • Kostte het me teveel moeite?
  • Was ik te perfectionistisch
  • Had ik geen zin mezelf en mijn diensten zichtbaar te maken?
  • Had ik geen zelfdiscipline?
  • Was het, omdat er geen eind aan komt?
  • Was mijn spanningsboog te kort?
  • Was de nood niet hoog genoeg, omdat ik werk genoeg had?

Het was verleidelijk die redenen te geloven En mezelf op mijn kop te geven.

Het niet schrijven van de nieuwsbrieven knaagde aan me.

Altijd dat stemmetje in je hoofd dat je eraan herinnert dat je er al een hele tijd geen geschreven had.

Het deed geen goed aan mijn zelfbeeld. Ik leerde mensen nota bene hoe ze aan marketing kunnen doen op een manier die bij hen past. Ik weet hoe belangrijk nieuwsbrieven zijn! Heel belangrijk.

Nee, ik werd er niet vrolijker van.

Ik liet kansen liggen in mijn marketing.

Ik had geen virtueel contact meer met mijn leuke nieuwsbrieflezers. (Sommigen volgen me al vanaf het prille begin).

Ik liet mezelf, mijn bedrijf in de steek.

Ik vond het niet vriendelijk naar mezelf, mijn klanten, mijn aanbod.
Bah!

(Ja, ik weet heus wel dat het niet slim is zo te oordelen, maar dat is wat er gebeurt.)

Het gekke is dat ik ook de ervaring heb dat ik heel erg goed zaken lang vol kan houden. Zoals:

  • boeken schrijven,
  • congressen organiseren,
  • maar ook keer op keer dezelfde training met veel enthousiasme en aandacht geven,
  • langdurige coachingstrajecten zijn een feest om te doen. Nooit het gevoel dat ik iets vol moet houden.

Maar hielp die ervaring mij om weer mijn stroom nieuwsbrieven schrijven?

Nee.

Echt niet. Het verzet in mij werd alleen maar groter.

Ah! Verzet! Weerstand!

Zou dat de sleutel zijn?

Opeens herinnerde ik me dat ik een boek in de kast had staan:

De weg van de minste weerstand. De kunst van het creëren. Van Robert Fritz.

Weg van de minste weerstand Fritz

Ik had het al een tijd in huis. Aan de potloodstrepen te zien had ik het ook ooit gelezen, maar ik herinnerde me er niets meer van.

Dus ik begon van voren af aan.

En toen viel het kwartje (om het maar eens in trainerstermen te zeggen).

Ik zat met mijn nieuwsbrief in een soort schommelstoel.

Ik ging heen en weer, en kwam nergens.

Fritz legt uit dat het niet aan mij lag dat het me niet lukte mijn gedrag blijvend te veranderen, maar aan de structuur waarin ik zat. Die schommelstoel dus.

De schommelstoelstructuur: je komt niet vooruit

Nu begreep ik ook waarom veel strategieën om te veranderen niet blijvend werken:

  • De motivatiestrategieën
  • De wilskracht, discipline strategieën
  • De out-of-your comfortzone strategieën
  • De doelen en gewoonte strategieën

Als je in de schommelstoel zit ga je vanzelf weer een keer de andere kant op.

Het resultaat is altijd hetzelfde: je blijft waar je bent.

De schommelstoelstructuur betekent dat je een onoplosbaar structureel conflict hebt. Lekker dan.
Fritz heeft er een interessante uitleg bij, maar dat komt een andere keer.

Wat nu belangrijk is:

Hij heeft een idee hoe het anders kan. Het klinkt heel simpel en komt hierop neer: je hoeft niet je gedrag veranderen maar de structuur waarbinnen je gedrag zich voordoet.

Weg van de minste weerstand? Verander van structuur.

Dus weg met die schommelstoel! Dat klinkt aantrekkelijk.
Zou het niet fijn zijn om:
• Geen last meer te hebben van dat knagende gevoel;
• Lekker mijn nieuwsbrieven keer op keer te maken;
• Als vanzelf ideeën te krijgen en die uit te werken;
• De ‘creatiespanning’ te voelen en daar goed mee om te gaan;
• Al doende mijn band met mijn lezers verder uit te bouwen;
• Vriendelijk te zijn voor mezelf en mijn bedrijf.

Te mooi om waar te zijn na al dat geschommel in de schommelstoel?

Volgens Fritz kan het heel goed.

Klinkt best geheimzinnig toch?
Ik ga het je uitleggen.

Doen wat je wilt in plaats van heen en weer schommelen?

We stappen uit de schommelstoel. Die brengt ons niet verder.

We kiezen een nieuwe structuur. Eentje die ons brengt waar we wezen willen.

Huh?

Kan dat zomaar?

Zomaar misschien niet, maar volgens Robert Fritz, de auteur van het boek: de weg van de minste weerstand, kan het wel.

Maar eerst:

Minilesje over de ideeën van  Fritz:

Twee natuurwetten zijn van kracht als het gaat om veranderingen:

  • Aan alles zit een begin en een eind. De natuur is een cyclus van leven en dood. We hebben te maken met eindigheid, grenzen.
  • Spanning zoekt altijd een oplossing via de weg van de minste weerstand.

En nu over de mens:

  • Mensen zijn verlangende wezens. Ze willen scheppen, maken. Dat houdt dus een verandering in.
  • Ieder verlangen roept spanning op. Dat wat je wilt, is er namelijk nog niet.
  • Mensen zijn zich vroeg bewust dat het leven grenzen en regels heeft. Als kind leer je dat veel dingen niet kunnen. Van buitenaf worden beperkingen opgelegd.
  • Die twee zaken: verlangen (wensen) en bewustzijn van beperkingen roepen een voortdurend innerlijk conflict op:
    Je wilt iets, maar bent er ook van overtuigd dat het niet kan, mag, niet voor jou is weggelegd. Dat soort denken.
  • Daardoor ontstaat spanning. Voor de oplossing word de weg van de minste weerstand gekozen. Wordt de spanning van het willen te groot? Dan de makkelijkste weg om dat op te lossen: terug naar het denken dat het toch niet kan, mag, de moeite niet waard is.

Voorbeeld: Anneke in haar virtuele schommelstoel:

Verlangen:
‘Ik wil graag een goede band met de mensen op mijn e-maillijst.’
Weet je wat ik schrijf iedere twee weken een nieuwsbrief’ (Gewenst resultaat)

Ze gaat aan de slag.

Schommelstoel gaat naar voren en nadert het hoogste punt: veel spanning!

Anneke voelt de spanning:

‘Pff, het is toch wel heel veel werk die nieuwsbrieven schrijven en wat levert het nu eigenlijk op?
Weet je wat, in plaats van eens in de twee weken maak ik er wel eentje eens in de maand.’

En die ene maand wordt twee, drie maanden, een half jaar.

De schommelstoel gaat terug – de weg van de minste weerstand – en door naar achter en nadert daar het hoogste punt: spanning!

Anneke voelt dat en denkt: zo kan het niet verder. Ik ga weer nieuwsbrieven schrijven.

En daar gaat de schommelstoel weer naar voren.

Het ziet er zo uit:

Goed, ik ben er klaar mee. Ik stap uit die schommelstoel.

Wat nu? Welke structuur kan me verder helpen.

De structuur waardoor je niet schommelt maar stroomt…

Fritz noemt het ‘structurele spanning’.

Brrr.
Ik noem het:

…De Kunstenaarsmethode

Kunstenaars zijn meesters in het scheppen van dat wat er nog niet is.
Ze hebben wel een beeld in hun hoofd van wat ze willen maken. Hoe het eruit zou kunnen zien.
Dat is hun visie. Soms vaag, soms concreet.

Neem van Gogh: die schilderde het kerkje van Nuenen. Het beeld voor zijn ogen, veranderde in zijn interpretatie, met behulp van zijn visie.

!

Duurzaam veranderen: om kunnen gaan met spanning

Het proces van maken roept spanning op. Het verschil tussen waar je wilt zijn – je visie, en de werkelijkheid.

Kunstenaars zijn goed in het hanteren van die spanning.

  • Ze krabbelen niet terug.
  • Ze schommelen niet heen en weer.
  • Nee, ze zoeken oplossingen.
  • Ze maken keuzes die hen verder helpen.

Zo ziet de nieuwe structuur eruit:

En een beetje beeldender:

En dit is dus de oude schommelstructuur:

De belofte van Fritz:

Als je de kunstenaarsmethode onder de knie krijgt dan kun je je bestemming bereiken.

Zou het waar zijn?

Het lijkt me de moeite waard om uit te proberen.

Dus: Ik ga overstappen van structuur.

Ik ga me de kunstenaarsmethode eigen maken.

Ik neem 6 weken de tijd om de methode onder de knie te krijgen en een stroom nieuwsbrieven te schrijven.

Wil je weten of het me lukt? Abonneer je dan op mijn nieuwe serie: 100 vriendelijke marketingwoorden.

Ja, stuur mij wekelijks die 100 Vriendelijke Marketingwoorden
dit veld niet invullen s.v.p.

if (form.elements[i].name === 'relation_email') { if (form.elements[i].value === '') { missing = true; missingFields = missingFields + '\nE-mailadres'; } } } if (missing) { alert('De onderstaande velden moeten zijn ingevuld:\n' + missingFields); return false; } if (!form.elements["relation_avg2"].checked) { alert('Er is geen toestemming gegeven'); return false; } return true; }

Reactie plaatsen